Monica Lizeth

Vandaag hebben we eerst een devotion meegemaakt op kantoor. Dat is altijd weer mooi om mee te maken. Binnen de organisatie hier (CDA) is er iemand die zich met de geestelijke kant van het werk bezig houdt en ook vaak de leiding heeft bij deze devotions. Vandaag stond Psalm 23 centraal. Eerst werd deze psalm (uit het hoofd!) opgezegd. Daarna werden we in groepen verdeeld, en moesten we aangeven welk vers van Psalm 23 voor ons een speciale herinnering bevatte. Ik heb in mijn groep verteld hoe ik vers 4 van deze psalm in mijn hart kreeg toen ik achter de ambulance aan naar het ziekenhuis reed bij de geboorte van onze Anne Ruth. "Al ging ik ook in een dal van de schaduwen des doods, ik zou geen kwaad vrezen, want Gij zijt met mij." Anderen deelden hun ervaringen met dit vers of andere verzen. Zo werd het gesprek al snel heel persoonlijk. Vervolgens werd er centraal gebeden, en was er nog een korte toespraak door de 'chaplain'. Hij was vrij scherp en direct: "Je kunt wel zeggen dat de Heere je herder is, maar lééf je er ook naar? Je kunt wel naar deze devotions komen, maar als dat je enige godsdienst is, is het niet best. Voordat de Heere je herder is, moet Hij eerst ook echt je Heere zijn, en dus zeggenschap hebben over heel je leven."

Hierna hebben we een tocht door de stad gemaakt van ongeveer een uur, en kwamen we op de school Altos de Cazuca, boven op een berg. De school ligt in een sloppenwijk die zowaar schilderachtig is. Het bezoek begon met een gesprek met Monica Lizeth. Dit is een meisje van 7 jaar wat gesponsord wordt door mijn schoonzusje Monica. Ze had gevraagd of ik een cadeautje mee wilde nemen voor haar sponsorkind. Dat was erg leuk. Monica was eerst heel verlegen, maar nadat ze de cadeautjes had uitgepakt, kwam ze los. Haar moeder kwam vervolgens ook binnen. Die was erg emotioneel. Ze vond het bijzonder dat er iemand van ver belangstelling had voor haar en haar kind. Ze nodigde ons uit om haar thuis te bezoeken, en omdat dat maar 5 minuten lopen was, hebben we het direct gedaan. Aandoenlijk was het om van Monica een rondleiding te krijgen in haar armzalige huisje. Er is een slaapkamer voor vader en moeder (gelukkig nog bij elkaar, wat hier een uitzondering is!). Monica en haar broertje van 10 jaar slapen samen in een éénpersoonsbed in de huiskamer. Daarnaast was er nog een keukentje van 1 vierkante meter, en buiten onder een afdakje was de badkamer. Dit huis had een dak wat helemaal dicht was, en een vloer van cement. Daarom behoort het in deze wijk tot de luxe huizen! Het regent veel in Bogota, en veel gezinnen hebben gaten in hun dak en een moddervloer. Je kunt je er iets bij voorstellen hoe dat slaapt... Monica's moeder Joanna had snel een grote fles cola en een cake gekocht, waarmee ze ons trakteerde.
Vervolgens kregen we een rondleiding door de school, die vooral voor Ton veel inzicht gaf in hoe de school werkt.
's Middags hebben we een mobiele vakschool bezocht. Dit is een cursus die twee dagdelen per week wordt gegeven in een kamertje, zomaar in een huis. Er hangt een eenvoudig reclamebord op straat, en mensen kunnen vrij goedkoop een cursus volgen voor kapster, manicure of pedicure. Uiterlijke verzorging is erg belangrijk in Bogota, dus hier is wel brood in te verdienen. Dit principe van een mobiele vakschool werkt erg goed in Colombia. Telkens wordt in een andere wijk een cursus aangeboden waar werkgelegenheid voor is. De cursus wordt georganiseerd in een kerkzaaltje of een schooltje. Op die manier zijn er voor veel mensen kansen om een baan te vinden of een eigen bedrijfje te beginnen.
Na dit bezoek kregen we een heerlijke lunch in de vakschool. Hierna hebben we een rondleidng door de school gekregen. Vooral vrouwen melden zich hier aan voor een opleiding. Helaas is het zo dat in Bogota meer dan de helft van de huwelijken stukloopt, waarbij de man het gezin verlaat. De vrouwen staan er dus vaak alleen voor en nemen ook de verantwoordelijkheid om voor inkomen te zorgen.
Vanavond hebben we de dag afgesloten met een pannenkoek, waarna ik nog even mijn weblog en mijn rapportage bijwerk. En dan kan ik weer in bed. Mijn ogen zitten al bijna dicht, zou Ariëtte zeggen...