Todo por Jesus

Todo por Jesus

Inmiddels is het vrijdag en ik begin al redelijk gewend te worden aan het kloosterleven. Voor het geval dat het thuisfront zich zorgen gaat maken: ik weet ook precies dat het nog drie nachtjes slapen is voor ik in het vliegtuig stap... Wat vooral opvalt is de rust hier. Voor het eerst word ik in dit klooster wakker van mijn wekker. Hoewel het klooster midden in een wijk ligt, is het een oase van rust. Het is een vierkant gebouw dat om een grote binnenplaats gebouwd is. Daaromheen ligt een grote muur, zodat je nergens een raam hebt naar de boze buitenwereld. Af en toe zien we een paar nonnen lopen. De tijd voor het vesper heb ik niet ontdekt. Wat me opvalt is, dat Maria hier nauwelijks een rol speelt in de dingen die ik zie en lees. Op de gang hangt bijvoorbeeld het dagelijks gebed voor de kloosterlingen, maar de naam van Maria komt er niet voor. Als ik op Internet wil, moet ik een wachtwoord invullen: todoporjesus: Alles voor Jezus. Ik hoop maar dat dat ook zo leeft bij deze mensen!
We leven broederlijk samen met de Lutheranen. Af en toe schalt er een gezang door de gangen; zingen kunnen ze net zo goed als Luther zelf!
Todo por Jesus, dat is ook wel wat je tegenkomt bij de partners. Hier in Zuid-Amerika zijn de mensen best open, gemiddeld genomen. Je merkt hun drive om hun werk goed te doen, en om het toegewijd te doen. Eris Labady (de Haïtiaan die problemen had om hier binnen te komen) is na vier dagen ook gearriveerd, nadat hij in Miami zijn visum had gehaald. Deze man heeft heel wat meegemaakt, ook rond de aarbeving. Hij heeft hier 17 uur op het vliegveld gezeten, onder toeziend oog van bewakers. Maar Eris behoudt zijn humor en zijn godsvrucht. Hij mailde ons vanaf het vliegveld; "Meer dan ooit heb ik er spijt van dat ik niet beter Spaans spreek. Dan had ik in ieder geval nog kunnen preken tegen die bewakers."
Wat er leeft bij partners, komt ook heel mooi naar voren bij dagopeningen. Elke dag wordt die door een andere partner verzorgd. Gisteren had Brian Dennet uit Guatemala een mooie overdenking over Hebr. 16. "Deze wereld gaat voorbij. Mensen worden ouder en sterven. De wereld wordt afgebroken. We horen van aardbevingen en oorlogen. Maar er is een andere, onzichtbare wereld. Engelen worden niet ouder. Onze ziel sterft niet. Daarom moeten we temidden van alle rampen en ook temidden van alle dagelijkse drukte het oog houden op deze onzichtbare wereld. Want wij verwachten naar Zijn belofte de stad die fundamenten heeft." Een goede tijding uit een ver land!
Met het werk gaat het goed. De eerste dagen waren wat saai, omdat die vooral uit gezamenlijke bijeenkomsten bestonden. Inmiddels ben ik veel aan het werk met de mensen van vakonderwijs uit diverse landen, en dat is toch het leukst. Iedereen is hierheen gekomen met een vijfjarenplan en de bedoeling is dit plan van elkaar te beoordelen en het bij te schaven, zodat het kan dienen als aanvraag voor de Nederlandse regering.
Er is weinig tijd voor ontspanning, maar gisteravond zijn we met een bus naar het Noorden van Bogota gereden. De bedoeling was dat we konden winkelen. In de bus werden de veiligheidsvoorschriften voorgelezen; Bogota is tamelijk crimineel. Het kwam er daarom vooral op neer dat we met elkaar gegeten hebben in een grillrestaurant. Van shoppen is weinig gekomen, helaas voor de dames. Wel werd tijdens de maaltijd een tasje van een vertaalster gestolen met veel waardevolle spullen er in. Voor haar een heel verlies. Vandaag zullen we een collecte houden...