Monument in Tagaytay

Op 2e Paasdag reis ik in de avond met een aantal collega’s naar de Filipijnen. Een planningsfoutje maakt dat we helaas een stukje van een feestdag moeten inleveren. Er zijn ergere dingen. De vlucht gaat via Taiwan, waar we allemaal even het vliegtuig moeten verlaten en even later weer in mogen checken. Ondoorgrondelijke Aziatische gründlichkeit.

Deze vlucht zit ik naast Rosil, één van de ongeveer tien miljoen (!) Filipino’s die in het buitenland werken. Rosil is zeeman en komt op dit moment vanuit Barcelona gevlogen, waar zijn schip ligt. Hij heeft zes maanden op zee doorgebracht en mag nu twee maanden naar zijn gezin. Zo leeft hij al meer dan twintig jaar. Op mijn vraag of dit niet heel lastig is, antwoordt Rosil dat hij en zijn gezin elkaar vasthouden omdat ze christen zijn. Ze ontmoeten elkaar voor Gods troon.

Heel veel Filipino’s gebruiken deze manier om het levenspeil van hun gezin te verhogen. In het buitenland verdienen ze minstens driemaal zoveel als in de Filipijnen. Als ze dit een aantal jaren volhouden, kan het gezin een beter huis bewonen en is er een spaarpotje om de kinderen te laten studeren. Helaas blijkt uit onderzoek – uitgevoerd door een afstudeerder voor Woord en Daad – dat het in de praktijk vaak anders gaat. De mannen (of vrouwen) komen thuis en dan blijkt dat al het teruggestuurde geld is opgegaan aan kleding, restaurants en mobiele telefoons. Daarom blijkt in de praktijk dat de geplande drie tot vijf jaar vaak oplopen tot tientallen jaren.

Na een vlucht van totaal zo’n 13 uur komen we aan in Manila, waar we opgewacht worden door het team van CCT. Een rit in een busje van twee uur brengt ons naar een prachtig conferentiecentrum, gebouwd door voormalige daklozen van de hoofdstad van dit land. Ik citeer uit de brief die klaarligt op mijn kamer: “This place stands as a monument to Gods power to change lives. More than 70 former street dwellers were ministered to and were spiritually transformed as they helped to build this Center in March 2010. Once those men roamed Manila’s streets destitute and hopeless. About half of them were involved in vice or crime. Today, they know the Lord, their children attend school and they support their families with an honest living.”

Prachtig om te zien hoe geloof en hulpverlening hier samen gaan. Ik ga proberen dit bericht op mijn weblog te plaatsen en nog een mailtje naar Ariëtte te sturen, en dan is het hoog tijd om te gaan slapen!