Lord, remember me!

Zaterdag is weer de grote reisdag. We maken 850 kilometer om weer in Lusaka te komen. Onderweg bezoeken we nog één project. Helaas is degene die ons rond zal leiden, niet aanwezig. Maar de Amerikaan die ons aanspreekt, heeft wel een verrassing: er zijn Nederlanders in zijn restaurant. De verrassing wordt nog groter als ik hen de hand schud. Het zijn Ad en Coby de Blaeij, die voor Woord en Daad 20 jaar in Haïti hebben gewerkt! Ze zijn helemaal verbaasd … 2 minuten geleden hadden ze nog gezegd dat ze nu al 2 maanden in Zambia wonen (Ad doet hier interim-werk als hoofd van CRWRC) en nog geen één Nederlander hebben ontmoet. Een afspraak is snel gemaakt, en Ad belooft ons zondag op te halen.

De avond verwennen we onszelf en gaan heerlijk uit eten in een Italiaans restaurant in de buurt. Ik heb in geen dagen zó lekker gegeten. De kok is niet bereid het recept mee te geven voor Ariëtte. Maar dat zou ook vruchteloos zijn; ze kookt nu eenmaal geen vis… hoe dan ook, het eten is op de één of andere manier niet goed gevallen. ’s Nachts word ik een beetje ziek. Gelukkig hebben we medicijnen bij ons om op de been te blijven.

Zondagochtend maken we een indrukwekkende kerkdienst mee in de United Church of Zambia. Het is de eerste zondag van de maand, avondmaalszondag. De liturgie is die van de Anglicaanse kerk, met veel standaard-teksten die door predikant en gemeente worden uitgesproken. De avondmaalsbediening is onvergetelijk. Op het moment dat de predikant de handen wast, voordat het brood gebroken wordt, klinkt opeens door de kerk: ‘Lord, remember me, when you are in your Kingdom.’ De gemeente neemt het zachtjes over, en dezelfde tekst klinkt een aantal keren. Wat is dit diep. Het gebed van de moordenaar wordt ons gebed. Wat is het kruis dichtbij! Tijdens het uitdelen van het brood zingen we ook een prachtig lied, van Isaac Watts. In Houten is het voorbereidingszondag die ik helaas misloop. Maar God weet wat we nodig hebben, ook als we in Zambia zijn.

’s Middags luisteren Henrike en ik samen naar een voorbereidingspreek, en vervolgens zijn we te gast bij Ad en Coby de Blaeij. Zij waren van plan zich in Nederland te vestigen, toen er ineens een roepstem kwam om voor 3 maanden naar Zambia te gaan. Het is fijn om met ze te praten; er blijken tal van gezamenlijke kennissen te zijn. Volgens Ad noemen ze dit in Amerika ‘Dutch bingo’: zodra je met iemand kennismaakt, gaan zoeken naar gezamenlijke vrienden en bekenden. Het is een gezellige avond.

We worden op tijd afgezet bij ons gasthuis en gaan de laatste nacht in voor de thuisreis. En dit is dan voorlopig ook het laatste verslag. Het reizen zit er op voor 2011!