Huisgemeente in Dhaka

Gisteren ben ik via Calcutta naar Dhaka gevlogen, waar ik nu het weekend verblijf. Op de valreep had ik in India nog een heel mooie ontmoeting. Op de vakschool zagen we een man in een rolstoel, zo’n 55 jaar oud. Het was Thomas, een oude bekende van Nico, en we hebben hem zo’n 10 minuten gesproken. Maar in die 10 minuten liet hij ons in zijn hart kijken! Thomas heeft een jaar of 6 geleden een auto-ongeluk gehad, waardoor hij verlamd is geraakt. Hij werkte voor die tijd al voor Leprosy Mission, en is daar na zijn revalidatie volop mee doorgegaan, maar nu in de rolstoel. Wat me het meest trof was deze uitspraak van hem: “Je kunt makkelijk spreken van de eeuwige liefde(divine love) van God als alles voor de wind gaat. Maar nu ik beperkt ben, juist nú kan ik getuigen van de eeuwige liefde van mijn Koning. Hij zorgt zo goed voor mij, en geeft me elke dag vreugde in Hem.” Zo’n getuigenis raakt je hart. We hebben met elkaar gebeden, en als broeders afscheid genomen!

Inmiddels ben ik dus in Bangladesh, voor mij de eerste keer. Bangladesh heeft met Nederland gemeen dat het een laagland is, waar heel veel rivieren doorheen lopen. Hier zijn echter geen dijken, waardoor er bijna jaarlijks grote gebieden overstromen met alle gevolgen van dien. Bovendien komen er vaak tornado’s voor. Een andere overeenkomst met Nederland is de dichtbevolktheid. Die is hier echter nog 2½ keer zo groot! In een klein landje wonen 150 miljoen inwoners. Daarvan is 83% moslim, en 16% boeddhist. Van de resterende procent is 0,3% christen. Die vormen hier een minderheid en hebben het heel moeilijk. De website van Open Doors zegt hier het volgende over: “In Bangladesh is het een grote schande als iemand christen wordt. Gelovigen en hun gezin worden vaak mishandeld. Nieuwe christenen worden verstoten door hun familie en omgeving. Bekeerlingen worden onder druk gezet om terug te keren tot de islam. De overheid erkent geen christenen met een moslimachtergrond en de groeiende christelijke gemeenten zijn terroristische groeperingen een doorn in het oog.” Wat ik hier hoorde van een Nederlander is, dat moslims die christen worden een groot probleem hebben. Ze mogen geen officiële handelingen meer verrichten, hun kinderen mogen niet naar school en ze worden ook nog door familie
uitgeworpen.

Vanmorgen heb ik met collega Maarten van Middelkoop naar een mooie preek geluisterd over de gelijkenis van het verloren schaap, door ds. C. Westerink. Het was goed om zo een ‘Nederlandse ’ dienst mee te maken, inclusief een heuse pepermunt die Maarten blijkbaar altijd meekrijgt van zijn Joke ;-)

Vanmiddag gingen we naar Maarten en Suzanne Verbruggen die hier wonen en werken (zie www.deltadesh.com). Hun familie ken ik vanuit de gezinskampen, en het was goed hen te ontmoeten.

Maarten nam ons vervolgens mee naar een kleine huisgemeente hier in Dhaka. Dit was indrukwekkend! Een eenvoudige ruimte, niet veel groter dan onze eigen keuken, werd bezet door zo’n 50 mensen, die allemaal plat op de grond zaten. Voor het merendeel waren dit vrouwen, zoals je bijna overal op de wereld ziet. (Tussen haakjes: wie hebben er nu écht moed?) Het was een indrukwekkende dienst, groots door zijn eenvoud. Wat een passie straalt er van deze mensen af, die voor het grootste deel een moslim-achtergrond hebben. Deze gemeente wordt gesteund door de SDOK vanuit Nederland, en biedt hulp aan andere christenen die op het platteland uitgestoten worden.

Een Koreaanse predikant sprak over de geschiedenis van de strijd tegen Amalek. Enerzijds moet er gebeden worden in de strijd, anderzijds moet er gestreden worden. Beide zaken zijn onmisbaar, beide moeten we als christenen sámen doen, en voor beide hebben we Jezus nodig. Het was een heel eenvoudige preek, meer een bijbelvertelling vanwege het niveau van de Bijbelkennis van deze mensen. Wat een zegen dat het woord ‘Halleluja’ en de Naam van Jezus in alle talen te verstaan zijn! Ik heb genoten, ook al volgde ik de preek maar gedeeltelijk. Na de preek werd het avondmaal gevierd. Ik was er blij om dit mee te mogen maken in deze context, vooral ook omdat ik door mijn reis de viering in Nederland mis. “It was planned by God”, zei de voorganger later tegen me…

Wat een zegen is het om zo’n dienst mee te mogen maken. In Nederland hebben we kerken van goud (met klokkentorens en zo…) maar christenen van hout. En hier is het net andersom.

Na de dienst werden we meegenomen door de voorganger naar zijn eenvoudige flat, waar we kennismaakten met zijn familie en onthaald werden op een heerlijke Bengaalse maaltijd. Het is nu laat in de avond, we zijn thuisgebracht door een riksja, en ik kan nog net de preek volgen van thuisgemeente Houten.

Gods zegen toegewenst vanuit Dhaka!
Cees