De laatste dagen

Het is maandagavond als ik weer in het kamertje van ds. Solomon zit. Dit is een nogal gezette, goedmoedige dominee in de kerk hier; hij zegt steeds: "Tell me what I can do for you, and I will help you!" Als je zijn kamertje binnenkomt, is het eerste wat je ziet, een sticker: "Fear not, I will help you!".
De laatste dagen waren heel mooi. Gisteren was het zondag. We zijn naar de kerk geweest naast ons guesthouse. Ds. Jeyanesan preekte in deze dienst. De orde van dienst is vergelijkbaar met Nederland, alleen is de dienst korter. Na een uur waren we klaar. De jeugd gaat daarna nog een poosje verder; voor hen duurt de dienst in combinatie met de zondagsschool twee en een half uur. Ds. Jeyanesan preekte over de barmhartige samaritaan. In zijn kerkverband is het de gewoonte om volgens een tekstrooster te preken, maar daar hield hij zich niet aan. We verdenken hem ervan dat hij voor ons graag de boodschap van Ladder of Hope wilde samenvatten.
Het is trouwens geweldig om deze mensen mee te maken. Ze zijn erg toegewijd. Mw. Jeyanesan heeft de kinderbijbel van Van Dam compleet in het Tamil vertaald. Dat is een klus geweest waar ze een jaar druk mee was. Ze geeft ook nog les op de middelbare school en op de zondagschool. Verder bezoekt ze met een groep vrouwen de homes die door Ladder of Hope worden gerund om de kinderen onderwijs te geven en met hen te bidden.
Ds. Jeyanesan reist heel Sri Lanka en heel de wereld af om ambassadeur te zijn voor de verdrukte Tamils. Een leuk moment maakten we gisteren tijdens de maaltijd mee. Deze mensen zijn gewend met hun handen te eten; ze eten met hun rechterhand. Tijdens de maaltijd ging de telefoon van ds. Jeyanesan. Hij kon echter niet met zijn (schone) linkerhand in zijn rechterbroekzak komen, dus sprong hij op en vroeg zijn vrouw om de telefoon te pakken. Het was een vrouw van een pastor, die vandaag jarig was en graag een gebed wilde. Ds. J. ging vervolgens telefonisch met deze vrouw in gebed, midden onder de maaltijd.
We zijn gisteren verder op bezoek geweest bij Sounthi. Dit is een jonge dominee die een project runt van Ceylon Christian Care, een Nederlandse organisatie die probleemkinderen in Sri Lanka wil bijstaan. Alles in dit project is met Nederlandse degelijkheid neergezet. Er worden 64 kinderen opgevangen, die een totaalaanbod van zorg krijgen. De Nederlandse voorzitter (Herman van de Weerd) was ook aanwezig, en van hem hebben we een toelichting op het project gekregen. Het werkt allemaal een beetje anders dan bij Woord en Daad, en is zeker de moeite waard.
Vanmorgen (maandag) was er een tweede sessie van de training over evaluaties, die verzorgd werd door mijn collega Maryse.
Vanmiddag hebben we een zeer arm dorp bezocht, ongeveer 2 uur rijden hiervandaan. Dit is een gebied waar vroeger de Tamil Tijgers heersten. Ze zijn door de regeringslegers weggejaagd en hun gebied is compleet platgewalst, soms letterlijk met bulldozers. Nu is het een gebied wat door de regering is aangewezen voor 'resettlement'. Tamil-burgers uit heel Sri Lanka mogen zich er vestigen. Dat betekent dat er dorpjes ontstaan zonder een enkele voorziening. Er is geen water, geen onderwijs, geen medische voorziening, helemaal niets. Woord en Daad gaat hier met enkele donors beginnen aan een opbouwprogramma. Er wordt water geleverd, onderwijs, medische zorg, vakonderwijs en wat er verder nodig is. We ontmoetten een jong vrouw van ca. 20 jaar. Ze is vrijwilliger en geeft elke dag les aan 30 kinderen van 3 tot 13 jaar in een simpel gebouwtje met een lekkend dak. Ze heeft geen lesmateriaal, alleen een bord en krijt, en wat speelgoed. En ze vindt het nog leuk om te doen ook... Met het geld van Woord en Daad zal deze vrijwilligster wat vergoeding krijgen. Verder worden er waterpompen geslagen, komt er elke week een dokter voor medische hulp, worden er twee verpleegsters geschoold, en wordt er vakonderwijs gegeven. Al met al een prachtig project, en het was heel waardevol om het nu te zien voordat er daadwerkelijk hulp gegeven is. Volgens jaar hoop ik hier een bloeiend dorp tegen te komen!
Vervolgens hebben we nog even gezwommen in de Indische oceaan en hebben de laatste avond gezelig doorgebracht met onze huismeisjes op de veranda.
De chauffeur die we gisteren en vandaag hadden, heeft veel weg van een piloot. Alleen lijkt de weg hier helaas niet op een startbaan; hij zit vol kuilen en hobbels. Je maag moet heel stevig zijn om dit allemaal vol te houden en je moet maar niet al te veel op het verkeer letten. Af en toe lijkt hij een koe zijn kop er af te rijden, of we vliegen een klein eindje, om vervolgens met luid gekreun tot stilstand te komen. Volgens mijn collega die hier vorige week was, heb je bij deze chauffeur zeker wel een 'medical insurance plus' nodig...
Morgen gaan we met een (veilige) chauffeur naar Colombo, en hopen via Abu Dhabi naar Amsterdam te vliegen.