Een dagje platteland

Op deze dag gingen Hilda en ik naar een nieuwe partner-organisatie van Woord en Daad, namelijk COUNT. Deze afkorting staat voor Christian Outreach Uplifting New Tribes. Dit betekent zoiets als: Christelijke zendingsorganisatie voor hulp aan onbekende stammen. In India zijn namelijk honderden stammen, die vaak nog niet bereikt zijn met het evangelie. Een evangelist uit India, John Gollapalli, is ongeveer 35 jaar geleden begonnen met het verspreiden van het evangelie onder dergelijke stammen. Zijn werk is enorm gezegend. Vandaag zijn er 350 gemeenten met een totaal van 50.000 leden onder deze stammen, allemaal ontstaan uit het werk van deze man. Vandaag heb ik met John opgetrokken. Het is een statige man, die veel weet over de cultuur hier, prima Engels spreekt en ook een bijzonder gevoel voor humor heeft. Hij is al wel wat ouder, en vooral gericht op 'churchplanting'. Maar uit dit werk zijn allerlei neven-activiteiten voortgekomen, zoals weeshuizen, basisscholen, een vakschool en een bijbelschool.
Ik ben hier voor een vakschool, en vandaag vertelde John dat hier ook mooie dingen uit voortkomen. De studenten krijgen namelijk twee uur per dag bijbelonderwijs. Ze leren dus een vak waarmee ze hun brood kunnen verdienen, maar krijgen ook vrij diepgaand onderwijs in allerlei bijbelvakken. Een deel van hen besluit daarna om predikant te worden bij één van de stammen. Een predikant wordt hier vrijwel nooit betaald door de gemeente, daar is geen geld voor. Omdat deze mensen ook een vak hebben geleerd, kunnen ze daarmee in hun levensonderhoud voorzien.

Vanmorgen kwamen we eerst in een grote zaal, waar enkele honderden jongeren waren voor een seminar. Ongeveer een half uur voor de start kregen Hilda en ik te horen dat we allebei een toespraak moesten houden. "Niet voorbereid? Prima, dan laten we jullie even alleen. Over 20 minuten haal ik je op." We hebben allebei wat in elkaar geflanst, en het is gelukkig voor elkaar gekomen. Het seminar ging over bewustwording van aids. In drie dagen krijgen 500 jonge mensen voorlichting over aids, gerelateerd aan de Bijbel. Allemaal krijgen ze de opdracht om dit in hun stam aan minstens 10 vrienden door te vertellen. Daarnaast vertellen ze het allemaal aan de medeleerlingen op hun school. Op deze manier worden met één seminar duizenden jongelui bereikt, en dat is de bedoeling van de campagne. Aids is namelijk een groeiend probleem in India.

Voor het eerst heb ik echt ervaren hoe de partners in India omgaan met donoren. In de zaal hing een spandoek van pakweg 5 meter breed, met daarop in grote letters: 'WELCOME MS. HILDA DE VRIES AND MR. CEES VAN BREUGEL, WOORD EN DAAD'. We werden op het podium toegesproken, waarna we allebei een grote bloemenkrans om onze nek kregen. Het is hard nodig om daarna te zeggen, dat we gewoon (en graag) ons werk doen, maar dat we het geld ook allemaal krijgen van de mensen in Nederland.

(Tussen haakjes: wie van jullie heeft nog geen adoptiekind van Woord en Daad? Graag opgeven via mij, want we doen een wedstrijd onder het personeel wie de meeste kinderen aanbrengt bij onze jubileum-actie!)

Vanmorgen heb ik de vakschool bezocht. Daar wordt met veel enthousiasme lesgegeven in autotechniek, electrotechniek en naaien. Vanmiddag ben ik met Hilda en John het platteland op gegaan om een basisschool en een opvanghuis te bezoeken. De rit was op zich al een avontuur. Naarmate we verder van de stad kwamen, werden de wegen smaller, de dorpjes armer en zagen we exotische dingen zoals loslopende apen, rijstvelden, ossenkarren etcetera. Je blijft kijken! Ook op de basisschool werden we weer warm onthaald, publiekelijk toegesproken en omhuld met bloemenkransen. Bij het vertrek kwam de burgemeester van het dorp ineens opdagen. Dan wordt er midden op de weg naar school een tafel neergezet. Er komen jongetjes met stoelen aanrennen, en even later zitten we op straat koffie te drinken. Het kan allemaal...

Het autorijden terug was ook een groot avontuur. We moesten tussen tal van schaapskudden en groepen koeien door laveren, die allemaal op weg naar de stal waren. Ook zijn er duizenden motortaxi's, fietsers, en wandelaars op de weg. De chauffeur hoorde niet bij de voorzichtige soort, en af en toe keek ik maar liever de andere kant op. Hij slaagde er zelfs in om een ambulance met zwaailichten te passeren! Denk je eens in hoe dat in Holland zou voelen! Ik denk maar veel aan Psalm 91 tijdens mijn reizen.

Vanavond hebben we heerlijk gegeten in het huis van bisschop John Gollapalli, en daarna zijn we weer naar het hotel gebracht. Daar wacht het laatste werk: verslagen schrijven, mail checken en ook nog even heerlijk skypen met het thuisfront.
Alweer een hartelijke groet!