Reis naar Port au Prince

Reizen naar Haïti is altijd ingewikkeld. Tot nu toe deed ik dat via Amerika. Nadeel is dat je daar allerlei uitgebreide immigratie-procedures moet ondergaan, en dat je er een nacht moet slapen omdat er geen goede aansluiting is. Daarom deze keer de route via Guadeloupe, een Frans eilandje midden tussen de Nederlandse Antillen. Dit betekent: eerst naar Parijs vliegen, daar met de bus dwars door Parijs heen naar een ander vliegveld, en daarvandaan naar Guadeloupe vliegen. Vervolgens is het dan nog krap twee uur vliegen naar Port au Prince. Het lukt allemaal, hoewel de overstap in Parijs kantje boord was vanwege een bus die niet verscheen. Ik reis samen met collega's Leen Stok, Luuk van Schothorst en Hanneke Post. Enkele andere collega's zijn al in Haïti of komen later.

Dit is mijn eerste reis naar Haïti na de aardbeving, die hier diepe sporen heeft getrokken. Je kunt geen mens spreken of hij is wel een familielid, een vriend of een collega verloren. Vanuit het vliegtuig zien we al ‘gruishellingen’, maar dan wel van het puin van ingestorte huizen. Het is te laat om alles bij daglicht te kunnen zien, en gelukkig is er al veel puin opgeruimd.

Als je zo naar de gezichten van de Haïtianen kijkt, dan valt het me op dat ze de moed niet verloren hebben. Iedereen is goedlachs en joviaal en lijkt vol goede moed. Een prachtig staaltje van Haïtiaanse humor maak ik mee in de bus van het vliegtuig naar de bagagehal. Er gaat ineens een doordringend alarm af in de volle bus. Iedereen gaat er van uit dat dit een alarm van de bus is, maar een dikke dame naast mij begint zenuwachtig in haar tas te graaien. Inderdaad, daar lijkt het geluid uit te komen. Geërgerd houden sommige mensen hun oren dicht, en de mevrouw begint wanhopig aan een groot onbestemd apparaat te prutsen. Om er goed bij te komen deelt ze de rest van de inhoud van haar tas even uit, en sta ik met een grote bouwlamp in mijn handen. Na vijf minuten prutsen gaat het alarm inderdaad uit. En wat gebeurt er dan? De hele bus barst uit in een uitbundige schaterlach, inclusief de dame in kwestie. En zo is de situatie weer ontspannen.

De reis door Port au Prince is eigenlijk niet veel anders dan de andere keren dat ik hier was. Een rommeltje was het altijd al, en de Delmas – de hoofdweg – zat altijd al vol met verkeer. De autorit duurt erg lang, want één dag voor onze aankomst is door de organisatie hier besloten om de locatie te wijzigen. We slingeren eindeloos de bergen in, waar we na 2 uur in een lodge aankomen, in een eenzaam gebied op 1750 meter hoogte.

De beheerder kijkt hoogstverbaasd en niet erg vriendelijk bij onze aankomst. Hij rekent pas vanaf maandag op ons, deelt hij mee. Na lang praten kunnen we gelukkig terecht en krijg ik een kamer aangewezen. Hoewel hij niet blij is, maakt de beheerder zowaar ook nog een heerlijke warme maaltijd voor ons klaar. Daarna is het hoog tijd om te gaan slapen. Het is ruim 24 uur geleden dat ik opstond, vroeg in de morgen in Houten!

De komende dagen arriveren er meer
mensen van partnerorganisaties uit de regio. Doel is om elkaar te spreken over de lopende ontwikkelingen, en gezamenlijk projecten te bezoeken. Jullie horen er nog wel van!