Zaterdag - zondag

Zaterdag

Deze zaterdag moesten we om 7 uur de trein halen, wat betekende dat we om 5.15 uit bed moesten. De afgelopen nachten waren gemiddeld 4 tot 5 uur. Werkbezoek voor Woord en Daad is inderdaad WERKbezoek. Ik ben dankbaar dat elke week met een zondag begint!
De treinreis was bijzonder. Hij duurde 5 uur, en we gingen dwars door de staat Andhra Pradesh, waar we werken. Vanuit de trein zagen we vooral vlak land, rijstvelden, buffels, eenvoudige optrekjes met een rieten dak, ossenwagens, en nog veel meer. We werden opgehaald en naar een restaurant gebracht waar we konden eten terwijl onze begeleiders van een afstandje toekeken (zo werkt dat hier nu eenmaal). Het is opmerkelijk hoe zorgzaam de mensen over het algemeen voor ons zijn. Ook hier in Repalle hingen een paar grote spandoeken met een welkom aan ons, en kregen we elk twee bloemenkransen omgehangen door leerlingen. De kunst is om daar zo snel mogelijk van af te komen, want ze wegen echt zwaar!
We verblijven de komende dagen in een guesthouse op een schoolcampus, en dat heeft zijn eigen charme. Tegenover ons is een meisjesinternaat, waar het de hele dag een gezellige drukte is. De sfeer is geweldig goed, dat merk je al na twee minuten. Er gebeuren dan allerlei onverwachte dingen. Toen ik even naar buiten ging, stond er een meisje onderaan de trap met een trommel met cake. Ze vertelde dat ze jarig was. Toen ik haar feliciteerde, zei ze: "Wilt u voor me bidden?". Ze deed haar schoenen uit, stond met blote voeten op een nat plein, deed haar handen samen en haar ogen dicht en wachtte. Ontroerend! Ik heb met haar samen gebeden om Gods zegen voor elke dag van haar leven. Dit zijn zulke rijke momenten. En dan te denken dat een groot deel van deze meisjes is opgegroeid in een compleet heidense omgeving.
Deze avond hebben we gegeten met Iain Leitch, een predikant uit Schotland van achter in de 60. Hij komt hier jaarlijks om bijbellessen te verzorgen. Het is een echte Schot met kostelijke verhalen. Zijn eerste opmerking was: "Ik ben een Schot, en ik hoop niet dat dit tegen me gebruikt wordt!" Toen ik vroeg of hij nog een gemeente dient, zei hij: "I've my ministry all over the world, because it's difficult to hit a moving object." Morgen hopen we een preek van hem te horen. Op dit moment zit ik in een huiskamer mijn weblog bij te werken. Het geroezemoes aan de overkant dooft langzaam uit. De onderste verdieping met de jongste meisjes is al donker. Vanuit ons huis kan ik de bovenste verdieping zien. Daar zitten de oudste meisjes nu in gezamenlijk gebed. Ik kan het zien omdat een aantal van hen onder het bidden een doek over het hoofd slaat.
Straks gaan ze slapen, met 60 op een kamer. Zonder privacy, zonder ouders, zonder TV, zonder mp3-spelers, zonder sms, maar gelukkig met elkaar. God zegene deze meisjes!


Zondag

Op zondag mogen de meisjes van de kostschool uitslapen. Pas om 6 uur wordt er op een enorme trommel gehamerd. Normaal is dat om 5 uur. Iedereen wordt geacht direct op te staan. Al snel hoorde ik vanuit de zalen het rustige geluid van hardop bidden, wat in groepen gebeurt. Daarna gaan ze zichzelf klaarmaken, waarna er een halfuur bijbelteksten worden gereciteerd in groepen. De bijbelkennis is hoog. Deze week heb ik meermalen hele psalmen horen opzeggen. Na het ontbijt hadden de meiden corvee, waarna ze naar de zondagschool gingen. We hebben hier een stukje van meegemaakt, maar dit is helemaal in de streektaal Telugu. De kerk op de campus is enorm groot. Toen de dienst echt begon, zaten er drieduizend mensen in de kerk, sommigen op galerijen, sommigen op de vloer. Hilda en ik werden uitgenodigd onszelf voor te stellen en 'een stichtelijk woord' te spreken. Ds. Leitch hield een mooie en aansprekende preek over de noodzaak van wedergeboorte aan de hand van Johannes 3, de geschiedenis van Nicodemus. Hij vertelde dat hij erg van de Indische bananen houdt. Soms zit er een banaan bij met een bruine buitenkant, die nog wel lekker is. Soms is een deel van de banaan rot, dan kun je het andere deel nog eten. Maar ons leven, aldus ds. Leitch, is compleet rot. Er is niets aan op te knappen. We moeten echt een nieuw begin hebben: de wedergeboorte. Het was een preek in de stijl van Ryle.
Vanmiddag zijn we met een groep naar een dorpje gereden dat behoort tot de tribes (Indische stammen). Dit is een heel simpel dorpje met eenvoudige huisjes met rieten daken. Hier wonen herders en boeren(knechten). In een heel klein kerkje zonder stoelen heeft ds. Leitch opnieuw gepreekt, deze keer over Psalm 1. Het was indrukwekkend om de aandacht van de kerkgangers te zien. Er werd luid gezongen bij één trommel, waarop een zoon van de plaatselijke predikant met overgave tekeerging. Geerten zou er een goede leermeester aan hebben! Na de dienst werden we uitgenodigd in de plaatselijke pastorie. In de huiskamer stond een tafeltje, een eenpersoonsbed, 4 stoelen en een kast. Daarmee was het dan ook vol. We kregen een lekkere maaltijd aangeboden. Om de één of andere reden zijn garnalen in rijst of nasi hier heel populair. Ik ben er gek op en heb ze al wel 5 keer op.
Teruggekomen hebben we wat rondgekeken op het terrein en daarna wat getennist en gevolleybald met de oudere jeugd. De meisjes- en de jongenswereld zijn hier volledig gescheiden. Ze zitten apart in de klas (soms wel in één lokaal), ze hebben een apart gedeelte van de campus en ze wonen en eten apart. Huwelijken worden over het algemeen ook nog gearrangeerd door de ouders, waarbij de jongen soms 5 tot 10 jaar ouder is dan het meisje. Als een meisje een huwelijk echt niet wil (nadat ze elkaar een paar keer gezien hebben en briefwisseling hebben gehad), mag ze het huwelijk wel weigeren.
Vanavond was er nog een devitional, een korte samenkomst. Er zaten hier werkelijk 1000 zwarte meisjes in kleermakerszit te zingen op het schoolplein, heel dicht bij elkaar. Emmanuël (de leider van de organisatie) vroeg mij om ze toe te spreken. Langzamerhand begin ik er aan te wennen. Ik vroeg de meisjes om nog een lied te zingen, waarbij ik me nog heel even kon voorbereiden. Aan de hand van Hebreeën 4 heb ik iets gezegd over de voorbidding van Christus. Nu zit ik met Hilda te relaxen in de huiskamer van het guesthouse, waarna ik vroeg hoop te gaan slapen.


Maandag

Na een heerlijke nachtrust (alleen heel even wakker geweest van een ontploffende boiler; de apparatuur wordt hier niet jaarlijks getest) is het alweer maandag. Vanmorgen zijn we naar de laatste organisatie in India gereisd: AMG = Advancing the Ministries of God. Dit is een grote organisatie in Chilakaluriped, een plaats vrij dicht bij de kust van India. Het afscheid was overweldigend, we werden uitgezwaaid door ongeveer 1000 schoolkinderen. Na een rit van drie uur ben ik nu op de campus van AMG. Het is heerlijk dat we hier deze dagen niet zo heel belangrijk zijn, want er is juist nu ook bezoek van dr. Deichmann, een grote Duitse sponsor van AMG. Hij heeft een organisatie die toevalligerwijs Wort und Tat heet, hoewel er geen direct verband is met onze organisatie. Op het moment dat ik op de campus binnen ben, is Deichmann net gearriveerd, en spreekt hij de mensen van AMG toe. Dit is via luidsprekers op heel de campus te horen. Vanavond is er een grote happening hier, waar Hilda en ik bij aanwezig hopen te zijn. Het is nu middag, en ik ga de vakschool op de campus bezoeken. Daarna probeer ik door te dringen tot het kantoor van de grote baas hier: de directeur. Hij is namelijk de enige die internetverbinding heeft. Als je dit leest, is het gelukt.