Al weer dinsdag

De dagen gaan hard. Inmiddels is het dinsdagavond en ik heb nog maar heel weinig op de weblog geplaatst. Er is wel heel erg veel gebeurd, maar het meeste is niet interessant om wereldkundig te maken. Laat ik beginnen bij zaterdag. Dat was een dag van teambuilding en ontspanning. We konden zelf een keuze maken waar we heen gingen. In mijn geval had ik voor een wildlife center en een giraffen-center gekozen. In naam leek het heel wat, in werkelijkheid viel het een beetje tegen. In het eerste geval werd een aantal olifanten vlak voor onze ogen tevoorschijn gehaald uit de bush, en gevoerd. Daarbij werd een les gegeven over olifanten in het algemeen en deze olifanten in het bijzonder. De tweede stop leverde hetzelfde op, maar nu met giraffen. Als je wilde kon je een giraf uit je hand laten eten. Dit onderdeel viel een beetje tegen. De Afrikanen die erbij waren, mopperden: bij ons zijn de olifanten veel groter… Aan de andere kant waren er mensen uit India en Haïti bij die nog nooit een olifant of een giraf hadden gezien. Voor hen was het een openbaring; ze bekeken alles vooral door hun fotocamera. Wat de dag nog wel leuk maakte was de tocht door dit stuk van Afrika; we reden met de bus ongeveer anderhalf uur. Ook hebben we onderweg diverse keren gestopt om wat inkopen te doen, wat door de deelnemers erg werd gewaardeerd.
De zondag was heel bijzonder. In de directe omgeving van dit centrum zijn minstens 5 kerken beschikbaar en er is ook een christelijke universiteit. Aan de overkant van de weg was in het weekend bovendien een ‘Crusade for Christ’ aan de gang onder het motto: ‘Christ is coming soon: repent!’. Wij zijn naar de dienst van de christelijke universiteit geweest. Het was een Anglicaanse dienst, vergelijkbaar met de dienst die we in Malawi meemaakten. Tijdens deze dienst werd ook het Heilig Avondmaal gevierd. Het aspect van de gemeenschap is wel extra aanwezig als je met mensen uit 20 verschillende landen in de kerk bent!
Na afloop van de dienst gaf iedereen iedereen een hand; dat gebeurde buiten, in een enorme cirkel die werd gevormd. Zo kreeg je zo’n 250 keer Gods zegen toegewenst. Toen we naar huis liepen, zagen we dat er in een klein kerkje onderweg juist een Swahili dienst was begonnen en die heb ik (met nog enkele anderen) bezocht. Dit was een echte enthousiaste Afrikaanse dienst, waar veel sprake was van ‘handklapt en betuigt’. Voor ons werden delen van de dienst spontaan in het Engels vertaald.
’s Middags heb ik in de tuin heerlijk zitten lezen in een geleend boek van Kohlbrugge. Daarna hebben we met een aantal collega’s een wandeling in de omgeving gemaakt, waarbij we ook nog even langs de Crusade zijn gelopen. Dat gaat er enorm schreeuwerig aan toe. Alle vooroordelen tegen dwingerige diensten werden bevestigd. Twee mannen staan op een dak in een microfoon te schreeuwen dat iedere aanwezige ter plekke Jezus aan moet nemen. Een wonder dat er de hele dag flink wat toehoorders zijn en blijven. Blijkbaar is het weer eens wat anders in hun wat eentonige bestaan.
Een leuk moment was, waarop ik met een Afrikaanse voorganger en een Amerikaan stond na te praten over cultuurverschillen in het geloof. De Afrikaan wist het raak te typeren:
- Het christendom begon in Jeruzalem als een gemeenschap.
- Toen het in Griekenland kwam, werd het een filosofie.
- Toen het in Rome kwam, werd het een instituut.
- Toen het in Nederland kwam, werd het een cultuur.
- Toen ging het naar Amerika, en daar werd het entertainment.
- En nu mogen jullie zeggen wat we er in Afrika mee doen…
De cultuurverschillen komen ook duidelijk naar voren bij de dagopeningen en – sluitingen die we elke dag hebben. Het maakt nogal wat uit of een Indiër dat doet of een Afrikaan. In het laatste geval gaat het er soms luidruchtig aan toe…
Wat het werk betreft, schieten we lekker op. Elke dag zijn er sessies met een groep mensen op mijn vakgebied. We werken toe naar eindconclusies die we kunnen gebruiken voor het toekomstige beleid. Een belemmering is de taal. Er moet constant vertaald worden in het Frans en het Spaans, en dat gebeurt gewoon door het praten heen. Maar goed, alles went. We zetten goede stappen en hebben ook heel veel plezier met elkaar.
Nog drie nachten slapen en dan hoop ik weer naar huis te gaan na een inspirerende conferentie.
Groeten, Cees