Een vrouw om nooit te vergeten

Op zaterdagmiddag is de training afgerond. Zowel het team als ikzelf zijn compleet afgedraaid, maar ook voldaan. We hebben de klus geklaard en men is tevreden over wat bereikt is. Na gedane arbeid is het goed rusten. We gaan met z'n allen eten bij 'Lago de Managua' in een soort Mc Donalds, en daarna wat bezienswaardigheden bezoeken in de stad.

De zondag is echt op z'n plaats. Wat is het een heerlijke zegen om elke week te mogen beginnen met een dag van rust! In de ochtend gaan we naar Tipitapa, ruim een half uur hiervandaan. Daar staat één van de weinige reformatorische kerken van Nicaragua, en Henk Minderhoud gaat voor in de Iglesia Reformada. In de dienst wordt een kindje gedoopt van Humberto, één van de INDEF-medewerkers, en voordat dit gebeuren mag, moet de moeder ook nog belijdenis doen omdat ze Rooms Katholiek is opgegroeid.

Omdat de kinderdoop in Nicaragua vrij onbekend is, geeft Henk uitgebreid onderricht over de relatie tussen de doop en het verbond van God. Er zijn hier veel Pinksterkerken, die eigenlijk geen visie hebben op het verbond. Omdat men hier in Nicaragua veel meer in gemeenschap met elkaar leeft dan wij gewend zijn, worden er ook doopgetuigen opgeroepen. Een echtpaar uit de familie moet plechtig beloven dat ze Humberto en zijn vrouw zullen ondersteunen in het opvoeden van Isabella. Het is vermoedelijk een erfenis uit de R.K. kerk, waar je een peetvader en -moeder hebt. Maar dit is volgens mij geen slechte erfenis. In zo'n jonge kerk als hier kunnen veel dingen verkeerd gaan, en is het belangrijk om toe te zien op elkaar als gemeenteleden.

Als alles achter de rug is, kijkt Henk bezorgd op zijn horloge. We zijn al anderhalf uur verder, en hij wil toch nog graag een preek houden. Dat doet hij dan maar wat korter. Het wordt een preek over de zalving van de Heere Jezus, Die aankondigt dat Maria overal op deze wereld herdacht zal worden als het evangelie gepreekt wordt. Deze morgen is er weer het bewijs van dat de belofte vervuld wordt. Henk wijst er op dat ook wij geroepen zijn om te geven wat we hebben, en ons werk altijd met de kostbare zalf van onze toewijding en liefde mogen mengen. Maria, een vrouw om niet te vergeten...

Na de dienst eten we samen met de doopouders en ook Henk en Hannie zijn er bij. Het is fijn om uitgebreid bij te praten. We kennen elkaar inmiddels al weer 20 jaar, en er is veel om met elkaar te delen.

Morgen gaat de conferentie beginnen hier in het hotel, en zal er weinig spannends meer te melden zijn. Een hartelijke groet voor het thuisfront!