Souvenir bij de Jordaan

Inmiddels is de eerste week in Haïti voorbij. Ik heb bijzonder nuttige dagen met mijn collega Joël Plaisimond, met wie ik hier samenwerk. Samen brengen we de situatie in kaart op allerlei gebied, en kijken we hoe we hier het beschikbare budget zo goed mogelijk kunnen inzetten om mensen aan werk te helpen. Dat is een boeiend proces, waarin je steeds meer inzoomt op de situatie van dit land. Frappant is dat de overheid zich zo ongeveer nergens mee bemoeit. De inhoud van de lessen is wel door de overheid vastgesteld, maar dateert van 1988. Kortom, alles is erg verouderd. Daarom doet ieder wat goed is in zijn ogen.

Op zaterdag heb ik deels een vrije dag. Ik ben in contact gebracht met Jason en Will Krul, die hier al vijf jaar wonen. Jason werkt hier als MAF piloot. Door de bezoeken van de Canada-groep aan Houten en door onze vakantie in Canada hebben we de familie leren kennen. Ik ben welkom om 5 uur ’s middags, en zal daar ook de familie Koster ontmoeten die juist dit weekend over is uit de Dominicaanse republiek. Het is alleen de vraag: hoe kom ik daar? Er bestaat een statistiek over de kwaliteit van steden. Eén rubriek is de kwaliteit van de wegen. Port au Prince is de topper – de allerslechtste stad ter wereld qua wegen. (Tussen haakjes: als je alle factoren meerekent, is Port au Prince wereldwijd de beroerdste stad ná Bagdad…)

OK, de vraag was: hoe kom ik bij de familie Krul? Ik vraag aan de hoteldirectrice of ze een taxi kan regelen. Ja hoor, geen enkel probleem. Dat kost u 80 dollar. Na een beetje onderhandelen zit ik op 20 dollar; ik moet dan wel genoegen nemen met een motortaxi. Echter, op het moment dat ik zo ongeveer weg moet, komt er net iemand van Parole & Action langs, en hij wil me wel even brengen. We spreken af bij een supermarkt, want straatnaambordjes kent Port au Prince niet. En zo breng ik de zaterdagavond door met de families Krul en Koster. Leuk om met hen te eten en ook te horen hoe ze hier leven en werken. Ik kom er achter dat het Nederlands in twee generaties flink verouderd is … na mijn ‘eet smakelijk’ klinkt het (ludiek): ‘vreet maar lekker op!’

Zondagmorgen gaan we naar de kerk bij pasteur Destiné. Een enthousiaste dominee, die ook voor P&A werkt. Hij preekt in een lokale gemeente in het Frans. Hij praat zo hard hij kan, en de speakers staan ook op de hoogste stand. We komen dus redelijk doof uit de kerk. Ik heb zo’n 30% van de preek begrepen. Mijn collega Hanneke is zo goed een samenvatting van de preek te vertalen. Het gaat over de opgerichte stenen bij de Jordaan, die het volk altijd zullen herinneren aan Gods daden in het verleden. Zo is het ook voor ons belangrijk om ‘souvenirs’ te hebben van Gods daden, én daarover te spreken. De preek van ds. Visscher in Houten die ik vanmiddag online kan beluisteren, heeft hetzelfde thema! Leert en vermaant elkander.

Maandag tot en met donderdag is het conferentie hier, dus is er niet heel veel interessants te melden voor het thuisfront. Nou ja, dinsdag hopen we nog een 'Koningsfeestje' te organiseren om toch een beetje een feestelijk gevoel te hebben bij 30 april...