Boven Kabul

Terwijl ik dit schrijf, vlieg ik met een vaart van bijna 1000 km/h over Afghanistan op weg naar India. Volgens mij heeft de piloot net een beetje gas gegeven. Voelt hij zich niet helemaal veilig hier? Ik zie allerlei bekende namen als Kabul en Islamabad op het scherm met vluchtinformatie.

Het was overigens niet vanzelfsprekend, deze reis naar India! We kregen een alarmerend bericht dat er overmatige drukte was bij de ambassade, zodat het uitgeven van visa vertraagd was. Bovendien was de stempelautomaat kapot. En als het daar nog maar bij bleef. Het wordt voor organisaties als Woord en Daad steeds moeilijker om India binnen te komen. Visa worden mondjesmaat verstrekt, en meestal zonder opgave van redenen geweigerd. Afgelopen maandag moest ik op de ambassade verschijnen. Het was een lastig gesprek met een ambtenaar daar, maar uiteindelijk streek hij zijn hand over zijn hart, en kreeg ik het visum.

Straks in New Delhi hoop ik Heidi Hoogvliet van Leprazending te ontmoeten. We gaan eerst samen een project van hen bekijken, in Noord India. Hier ben ik nog nooit geweest. Het schijnt er mooi te zijn – heuvelachtig. En het eten is er pittiger dan verder naar het zuiden, aldus mijn buurman in het vliegtuig. We gaan het zien…

Net heb ik een uitgebreid gesprek gehad met diezelfde buurman. Hij is één van de vele ICT-specialisten in India en heeft net een klus geklaard in Amerika. Als je zo’n 7 uur tot elkaar ‘veroordeeld’ bent, vind ik het altijd fijn om een praatje te maken. En het mooiste is dan natuurlijk als je wat dieper kunt boren dan werk en gezin. Bij Samir was dat niet zo moeilijk. Toen ik hem vroeg naar zijn droom voor de toekomst, zei hij ongeveer dit: “Ik leef hetzelfde leven als mijn ouders, en hun ouders. Je wordt geboren, je groeit op, je krijgt een baan, een vrouw en kinderen. En uiteindelijk sterf je, en zijn je kinderen aan dezelfde cirkel begonnen. Ik wil graag de diepere zin daarvan zien en ben geïnteresseerd in spiritualiteit.”
Dat was natuurlijk een prachtige start! Samir is hindoe, maar voelt zich ook aangetrokken tot het boeddhisme, taoïsme en zelfs het christendom. Hij gelooft dat alle wegen uiteindelijk naar dezelfde god leiden en wil via meditatie deel van die godheid worden. Erg ingewikkeld om daar kop en staart in te vinden. Mijn getuigenis riep nogal weerstand op. Vooral het idee van zonde, en gerechtvaardigd worden door een Ander. Dat moest ik zo snel mogelijk achter me laten, vond Samir. Dat kón niet waar zijn. Ik heb hem Romeinen 3 maar eens laten lezen in mijn Engelse Bijbel. We zijn het niet erg eens geworden; Samirs laatste woorden bij ons afscheid waren: “Remember that you are not a sinner!” Maar hij heeft ook beloofd de Bijbel te gaan lezen, om de bron te onderzoeken. Misschien is er een zaadje gestrooid…

Inmiddels ben ik op de luchthaven van New Delhi aangekomen. Ariëtte wenst me via een sms toe dat er een lekker bedje voor me klaar staat. Helaas … ik ben nog maar op de helft van de reis. Die duurt totaal 28 uur; 5 uur wachten, nog een binnenlandse vlucht, dan een autorit van 8 uur.