Daklozenbruiloft

Sinds gisteren ben ik in een conferentiecentrum van CCT. Dit is een grote organisatie die zich met name richt op ‘street dwellers’, daklozen. De organisatie wordt geleid door Ruth Callanta, een dame van rond de 60 met een enorme power. Doordat ze veel connecties heeft met rijke zakenmensen die een deel van hun winst aan goede doelen besteden, kan ze grote projecten opzetten. Dit conferentiecentrum is er een voorbeeld van. Het staat in een prachtige omgeving, Tagaytay, deels gebouwd door street dwellers. Ruth is daar zo trots op, dat ze alle Woord-en-Daders laat slapen in gebouw Joshua, helemaal gebouwd door deze mensen. Bij het centrum komt later nog een meditatie-tuin, een gebedsheuvel en nog veel meer.

De kerkdienst die we meemaakten, werd ook door een aantal street dwellers bijgewoond. Het is duidelijk dat ze af en toe nog wat (in onze ogen) onaangepast gedrag vertonen. Maar het is vooral prachtig dat ze er zijn!
Een heel speciale actie is de zogenaamde ‘mass-wedding’, een massa-bruiloft. Elk jaar wordt een bruiloft georganiseerd voor de doelgroep. Veel daklozen leven samen als man en vrouw, hebben op straat ook kinderen gekregen, maar zijn nooit getrouwd. Als ze met CCT in aanraking komen, moeten ze verplicht meedoen aan activiteiten als Bijbelstudies. Voor hen die hierdoor aangesproken zijn, en hun verkeerde leefwijze inzien, is er deze massa-bruiloft. Deze gaat aanstaande vrijdag plaatsvinden met twintig bruidsparen tegelijk, en we zijn uitgenodigd!

Vanmiddag was het ‘oefenen’… Ellen en ik stonden er een poosje bij te kijken. Ze moesten leren hoe ze gearmd naar het podium moesten lopen. Aandoenlijk om te zien dat ze dit blijkbaar nog nooit gedaan hebben! De ene man klemde de arm van zijn vrouw helemaal af, de ander hield zijn arm naar beneden, zodat er niets was om ‘in te steken’. Een derde sleepte zijn vrouw zo ongeveer het podium op. Maar gehoorzaam luisterende ze naar alle aanwijzingen, applaudisseerden voor elkaar en na een poosje ging het goed. Onder luid gejuich hebben Ellen en ik ook nog een demonstratie gegeven.

Alle deelnemers krijgen ook een honeymoon aangeboden, één nacht in een soort hotel. De werkers vertelden ons dat één man kwam zeggen dat hij niet durfde … maar ze hebben hem gezegd dat het verplicht was, haha. Alleen met toestemming van ‘president’ Ruth Callanta zou hij er af kunnen komen. En dat durfde hij natuurlijk niet...

Toen wij terugkwamen van een wandeling, was de kleermaker bezig om de jurken aan te meten. Ze krijgen namelijk ook allemaal kleren voor de bruiloft, en ringen. We vroegen of de ouders ook uitgenodigd zouden worden. De maatschappelijk werker zei ons dat dat in de meeste gevallen onmogelijk is. De meesten waren zó jong toen ze op straat terecht kwamen, dat ze hun ouders niet eens meer kennen, en niet meer weten in welke buurt ze zijn opgegroeid. Tragisch! Tegelijk is er hoop, als je ziet hoe hier levens veranderen.