Exercise for Eternity
Door: Cees
Blijf op de hoogte en volg Cees
19 Oktober 2011 | Haïti, Port-au-Prince
Op maandag wordt de conferentie geopend door Eris Labady. Het is bij hem altijd een mix van humor en ernst. Hij biedt excuses aan voor het feit dat we een half uur te laat beginnen, maar zegt er gelijk maar bij dat we niet anders zullen kunnen dan dit accepteren. Leven in Haïti is 'an exercise for eternity' zegt Eris, want daar zullen we ook 'alle tijd' hebben. We besteden de dag verder in de verschillende vakgroepen om ervaringen en nieuwe ontwikkelingen uit te wisselen.
In deze regio is er altijd de beproeving van vertalingen. Goede vertalers zijn niet veel, en we zijn met drie talen; Spaans, Engels en Creools. Als ik iets zeg, wordt het via Creools naar Spaans vertaald, en het antwoord komt ook over twee schijven terug. Omdat ik wel wat Spaans versta, merk ik af en toe wel dat er wat misgaat, maar vaker zal het gebeuren dat ik het niet meer recht kan zetten. Het is daarom een beetje een moeizame dag.
Dinsdag is het tijd voor veldbezoek, en zowaar, de taxi is éérder (!) dan gepland. Alleen missen we nog een Spaanse tolk. Dat wordt even snel geregeld, en op het laatste moment stapt er een dokter in die toevallig Spaans kan en vandaag wel als tolk wil werken. We scheuren de bergen af met de snelheid van een quad (die je hier wel eens ziet berijden door kinderen van rijke Haïtianen) en zijn in een recordtijd beneden. Na veel geslinger door de stad en een stukje rijden langs de kust bereiken we Léogane. Hier lag precies het epicentrum van de aardbeving, en letterlijk 95% van alle gebouwen is hier platgegaan. Je ziet óf een open ruimte óf een huis in aanbouw. Het valt me overigens op dat er al flink wat gebouwd wordt; blijkbaar zijn daar wel middelen voor. Maar ook kom je overal de uitgestrekte tentenkampen tegen. Het zijn mini-stadjes op zich, met straatjes, winkeltjes en een grote tent voor samenkomsten.
We hebben in Léogane een project in het kader van de wederopbouw, waarbij bouwvakkers en gezondheidswerkers korte trainingen krijgen om daarna een baan te vinden. Op dit moment is er een overgang naar een nieuwe training, daarom kunnen we de training niet in volle gang zien. Maar er zijn zo'n 10 oud-studenten opgetrommeld, die wel over hun ervaringen willen vertellen. Ze zijn blij met hun training, maar toch is het een aantal niet gelukt om daarna een baan te vinden. Het blijft tobben, zelfs in een tijd waarin je zou verwachten dat er toch wel banen op dit vlak te vinden moeten zijn.
We vragen de studenten naar de positieve punten uit de training, maar ook adviezen over wat er kan verbeteren. Het valt me op dat ze heel goed op onze vragen in gaan.
Het is half 1 geworden als we naar Port au Prince rijden om te eten in het kantoor van P&A. Als we al hotsenbotsend 2 uur in de auto hebben gezeten, blijkt op kantoor dat alle eten op is. Pas de manger! We zijn het allemaal erg zat nu, maar worden dan meegenomen naar een soort Mac Donalds, waar we rijst met kip eten. Inmiddels is de tijd zo ver heen, dat het niet meer lukt een tweede project te bezoeken. Dus keren we terug naar ons gasthuis. Als we daar aankomen, heb ik zo'n 7 uur nogal opgevouwen in de laadbak van een busje gezeten. Ik ben geradbraakt en slaap even.
Vanavond wordt afscheid genomen van Henk Minderhoud, die zijn directeurschap van onze partnerorganisatie in Nicaragua heeft overgedragen en daarmee ook afscheid van de alliantie neemt. Henk is een fijne vent, met wie ik in de loop van de jaren heel veel mooie gesprekken heb gehad. Hij neemt op geheel eigen wijze afscheid door ook nog heel veel wijze raadgevingen aan ons allemaal mee te geven, en een wens voor te lezen uit Éfeze 1.
In deze regio is er altijd de beproeving van vertalingen. Goede vertalers zijn niet veel, en we zijn met drie talen; Spaans, Engels en Creools. Als ik iets zeg, wordt het via Creools naar Spaans vertaald, en het antwoord komt ook over twee schijven terug. Omdat ik wel wat Spaans versta, merk ik af en toe wel dat er wat misgaat, maar vaker zal het gebeuren dat ik het niet meer recht kan zetten. Het is daarom een beetje een moeizame dag.
Dinsdag is het tijd voor veldbezoek, en zowaar, de taxi is éérder (!) dan gepland. Alleen missen we nog een Spaanse tolk. Dat wordt even snel geregeld, en op het laatste moment stapt er een dokter in die toevallig Spaans kan en vandaag wel als tolk wil werken. We scheuren de bergen af met de snelheid van een quad (die je hier wel eens ziet berijden door kinderen van rijke Haïtianen) en zijn in een recordtijd beneden. Na veel geslinger door de stad en een stukje rijden langs de kust bereiken we Léogane. Hier lag precies het epicentrum van de aardbeving, en letterlijk 95% van alle gebouwen is hier platgegaan. Je ziet óf een open ruimte óf een huis in aanbouw. Het valt me overigens op dat er al flink wat gebouwd wordt; blijkbaar zijn daar wel middelen voor. Maar ook kom je overal de uitgestrekte tentenkampen tegen. Het zijn mini-stadjes op zich, met straatjes, winkeltjes en een grote tent voor samenkomsten.
We hebben in Léogane een project in het kader van de wederopbouw, waarbij bouwvakkers en gezondheidswerkers korte trainingen krijgen om daarna een baan te vinden. Op dit moment is er een overgang naar een nieuwe training, daarom kunnen we de training niet in volle gang zien. Maar er zijn zo'n 10 oud-studenten opgetrommeld, die wel over hun ervaringen willen vertellen. Ze zijn blij met hun training, maar toch is het een aantal niet gelukt om daarna een baan te vinden. Het blijft tobben, zelfs in een tijd waarin je zou verwachten dat er toch wel banen op dit vlak te vinden moeten zijn.
We vragen de studenten naar de positieve punten uit de training, maar ook adviezen over wat er kan verbeteren. Het valt me op dat ze heel goed op onze vragen in gaan.
Het is half 1 geworden als we naar Port au Prince rijden om te eten in het kantoor van P&A. Als we al hotsenbotsend 2 uur in de auto hebben gezeten, blijkt op kantoor dat alle eten op is. Pas de manger! We zijn het allemaal erg zat nu, maar worden dan meegenomen naar een soort Mac Donalds, waar we rijst met kip eten. Inmiddels is de tijd zo ver heen, dat het niet meer lukt een tweede project te bezoeken. Dus keren we terug naar ons gasthuis. Als we daar aankomen, heb ik zo'n 7 uur nogal opgevouwen in de laadbak van een busje gezeten. Ik ben geradbraakt en slaap even.
Vanavond wordt afscheid genomen van Henk Minderhoud, die zijn directeurschap van onze partnerorganisatie in Nicaragua heeft overgedragen en daarmee ook afscheid van de alliantie neemt. Henk is een fijne vent, met wie ik in de loop van de jaren heel veel mooie gesprekken heb gehad. Hij neemt op geheel eigen wijze afscheid door ook nog heel veel wijze raadgevingen aan ons allemaal mee te geven, en een wens voor te lezen uit Éfeze 1.
-
19 Oktober 2011 - 07:08
Lia:
Tja, opgevouwen zitten, valt al niet mee, en hoe meer de jaren tellen... :). Als ik het goed begrepen heb, zul je nog een dag voor de boeg hebben, om op zaterdag te landen in Nederland. Ook onderweg zul je niet zo veel beenruimte hebben... het blijft plooibaar zijn. Fysiek dan.
Wij hebben gisteren de Akropolis bezocht. Een immens bouwwerk, alles ter ere van de vele goden van Athene. Vlak er naast, lager, ligt de Areopagus, nu een gladde rots, vanwaar Paulus tot de Atheners sprak over de éne God bij Wie werkelijk leven te krijgen is, door genade. Het krioelt en warrelt door elkaar en ik denk dat er sinds Paulus' tijd niets veranderd is.
De lijst van stakers wordt hier steeds langer. Krijgen we kiespijn dan kunnen we niet bij een dentist terecht, de gele taxi's maken deze dagen geen snelle ritten en last but not least: de luchtverkeersleiders hebben ook het werk neergelegd. onze vlucht staat al geannuleerd, maar onze huisbaas belde zojuist om te vertellen dat dát mee zal vallen. Volgens hem staken ze alleen vandaag tot twaalf uur. KLM Griekenland is, uiteraard, niet bereikbaar. We proberen nu Amsterdam. We'll see.
De stapels vuil worden steeds hoger, de temperaturen ook, dus hoe dat over een dag of wat smells...?
In de drukke metro is Han ontdaan van zijn portefeuille. Diverse telefoontjes om zaken zo goed te regelen dat hij niet meer geld kwijt raakt én een bezoek aan een politiepost om een proces-verbaal op te maken later, arriveren we weer in ons comfortabele appartement. Na al dit gedoe hebben we trek, maar bezoeken geen MacDonalds (we hebben er één gespot). We kiezen voor een Griek, waar we een horiátiki eten, een lekkere, traditionele, Griekse salade, en een grote schaal met verschillende vleessoorten, pittapunten, olijven. Héérlijk.
-
19 Oktober 2011 - 08:23
Arien:
Leuk en boeiend om de verhalen te lezen. Ondertussen de verhalen van al aardig wat reisverslagen gelezen hebbend, blijft elke keer wel het verschil in omstandigheden met Europa opvallen. Nog een paar goede dagen gewenst en tot van 't weekend! -
19 Oktober 2011 - 10:12
Anke:
Hoi pap!
Als ik het zo lees was het dinsdag een dag van onverwachte gebeurtenissen. Gelukkig weten we dat u in het buitenland weinig doelen en eisen hebt, dus dat er bijna niets tegen kan vallen;)
Ik bedacht een paar dagen geleden dat het kindje van Elline en mij ook in Haïti woont! De plaats kan ik alleen niet achterhalen, alleen dat het kind op een school/project met de naam 'Galata' zit, dat hij protestant is en de afstand tot water 20 minuten is. Weet u al over welk kind ik het heb? :D
Tot zaterdag, dat komt al dichtbij!
Groetjes, Anke
-
19 Oktober 2011 - 17:26
Pien:
Ha pap,
Leuk om het weer te volgen! Mooie uitspraak van Eris. (Jette vond 'm zelfs zo mooi dat ze 'm op facebook heeft gezet ;))
Trouwens, a.s. zondag hebben we toch zanguur? Moet daar nog een mail voor verstuurd worden? Kan ik evt. ook doen als u er geen gelegenheid voor hebt?
Het bijbelstudieweekend was mooi! Een enorm grote groep (45 jongeren + 7 stafleden), dus massaler dan anders. Nu druk bezig met de VakantieBijbelWeek wat ook goed loopt. Veel kinderen die komen luisteren, knutselen, spelen en spelletjes doen. Best druk zo elke ochtend ermee bezig, maar 'goed werk, goed werk' (zoals meneer Bos zou zeggen)..
Tot over een paar dagen!
Liefs -
19 Oktober 2011 - 17:43
Marjan:
Ha Cees,
het is wel werken met hindernissen, maar tussen de regels door lees ik toch wel het genoegen waarmee je dit doet! Geniet er daarom nog even van. Tot zondag!
groetjes,
marjan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
