Rustig begin

De eerste dagen van mijn bezoek zijn rustig hier wat werk betreft. Een ongekende luxe!

Na het ontbijt vanmorgen rijden we naar Port au Prince. Hemelsbreed is dat heel dichtbij, maar het is twee uur rijden vanwege de slechte weg en alle geslinger wat je hebt. Daar gaan we bij een predikant naar de kerk die ik van vorige bezoeken ook ken, en die ook wel eens bij ons op bezoek is geweest. Zijn gemeente groeit als kool. Drie jaar geleden had hij nog één dienst, in een groot huis. Na verloop van tijd werden dat twee diensten, omdat het anders niet paste. Na de aardbeving heeft hij eerst kerk in een tent gehouden, nu heeft hij een groot afdak van golfplaten. Ik denk dat er wel driehonderd mensen zaten, en hij vertelt dat hij nu drie diensten heeft.

Ds. Seige preekt in het Creools en daar maak ik heel weinig van. Het is een simpele vorm van Frans, eigenlijk wordt het fonetisch opgeschreven. ‘Toi’ wordt bijvoorbeeld gewoon ‘Twa’. Af en toe begrijp ik een woord. Maar de ‘punten van de preek’ komen op een beamer, en ook de teksten die hij in zijn preek gebruikt. Het is een themapreek over het werk van de Heilige Geest in de heiligmaking. Het komt er op neer dat we al onze heiligmaking van de Heilige Geest moeten hebben, omdat we het zelf niet kunnen. Wat ik ervan begrijp, is erg Bijbels. Ik heb ds. Seige al eerder verteld dat hij eigenlijk een reformatorische baptist is.

We eten na de dienst wat in een gebouwtje bij de kerk, dit wordt ons door de gemeente aangeboden. Vervolgens rijden we door Port au Prince naar de kerk geweest van ds. Point du Jour. Dit is een enorm groot gebouw, waar zijn oudere halfbroer vroeger predikant was. De kerk met 2000 zitplaatsen staat midden in één van de armste wijken en heeft daar een grote plaats. Over deze kerk lees je ook in het boekje van Gerdien Post-Dankers.
We zien vandaag ook veel van de gevolgen van de aardbeving; grote gebouwen (waaronder het paleis) die nog op instorten staan, veel lege plekken, veel puin.

Daarna gaan we terug naar ons verblijf in de bergen, eten wat en maken nog een wandeling met een groepje tot de schemer invalt. We komen in een dorpje terecht, en even proef ik daar de Dominicaanse sfeer! Een hoop gejengel van geluidsboxen die aan de buitenkant van de huizen vast zitten, iedereen hangt op straat, drinkt een colaatje, wat honden lopen te snuffelen en iedereen kijkt ons onverholen nieuwsgierig aan en probeert een gesprek te beginnen.

Ik heb in het Spaans, zo goed en zo kwaad als het kan, nog een gesprekje met Martha, een leuke jonge vrouw uit Nicaragua. Ze vertelt dat ze drie dochters heeft, een tweeling van 6 en nog een dochter van 8. Maar helaas, ze is een jaar geleden gescheiden. Dat is in Nederland een veel voorkomend verschijnsel, maar in Zuid-Amerika is het nog vele malen erger. Ik zoek de schuld vooral bij de mannen, als ik de ingewijden hier mag geloven. Wat erg om te horen hoeveel mannen hier hun verantwoordelijkheid ontlopen. Bijna alle vrouwen die ik ken in deze regio, zijn alleen gebleven omdat ze geen vertrouwen in een huwelijk hebben, of ze zijn gescheiden. Gelukkig zijn er positieve uitzonderingen.

Ik ga nog een preek luisteren, wat lezen, en dan heerlijk naar bed. Morgen begint het echte werk!