Zondag bij COUNT

Inmiddels is het alweer maandag. Zaterdag ben ik naar een andere partnerorganisatie gegaan (COUNT) en ik verblijf nu de nacht in een hotel, midden in Hyderabad. Het is een prima hotel, goedkoop en van goede kwaliteit. Het enige nadeel is dat het aan een doorgaande weg ligt. Het verkeer hier is vrij druk. En er heeft een wonderlijke communicatie plaats tussen alle bestuurders die op de weg zijn. Eigenlijk wordt er constant getoeterd, zonder dat er m.i. een aanwijsbare reden voor is. Als er bijvoorbeeld een verkeerslicht op groen springt, drukt zo ongeveer de hele rij die stond te wachten, even op de claxon. Misschien moet ik het interpreteren als vreugdetonen: we mógen weer! Hoe dan ook, het getoeter (van soms drietonige hoornen) is niet van de lucht, en zorgt dat ik elke morgen zo rond 6 uur wel wakker ben.

Zondag heb ik grotendeels doorgebracht bij COUNT. Dit is een prachtige organisatie. Van de meeste organisaties die ik ken, is de stichter inmiddels overleden. Bij COUNT leeft hij echter nog. Het is de oude bisschop John Gollapalli, zo ongeveer 70 jaar. Hij heeft een boeiend levensverhaal. Hij is geboren uit Hindoeïstische ouders, die hem verwachtten toe ze al in de 40 waren. Tijdens die zwangerschap zijn beide ouders tot geloof gekomen. Ze wilden toen hun Hindoeïstische namen afzweren, en hebben zich laten dopen met de namen Zacharias en Elizabeth. Ze geloofden ook vast dat ze een zoon zouden krijgen, en noemden zijn naam dan ook John (Johannes). Ze hebben hem ook van jongs af apart gezet en opgevoed voor de dienst van de Heere. En dat is ook uitgekomen. John is gaan werken onder afgelegen primitieve stammen (tribes) als evangelist. Dat werk is erg gezegend; er is nu een kerkverband van 50.000 leden, waarvan John de bisschop is. Deze mensen zijn heel eenvoudig gebleven. Hun huis, waar ik vandaag was, is een open huis. Er lopen constant gemeenteleden, kinderen en personeelsleden in en uit. Ze kennen iedereen en hebben een goed woord voor iedereen. Het mooie is ook dat kinderen die hier in de internaten opgroeien, ook vaak weer een taak krijgen binnen de organisatie. Bijna nooit wordt er iemand van buiten aangetrokken.
Vanmorgen heb ik zelf mogen preken in de gemeente hier. Dat gebeurt vaak, dat een gast wordt uitgenodigd om de gemeente toe te spreken. Er waren heel veel jongeren in de kerk, en ik houd er wel van om deze categorie toe te spreken.

Vanmiddag heb ik een wandeling gemaakt over de uitgebreide campus. Er staan allerlei scholen, er is een boerderij, een kerk, een boomgaard en er wonen ook heel veel kinderen in wat ze noemen "homes of hope". Je moet dan denken aan een groep van zo'n 20 kinderen die van zo'n afgelegen stam komen, en hier het hele jaar wonen. Een gezin woont er bij in en draagt zorg voor deze kinderen. In alle activiteiten en gewoonten wordt wel geprobeerd om het woord van God centraal te stellen. In zo'n "home of hope" worden elke morgen teksten aangeleerd, wordt er gezongen, en wordt een uur per dag stille tijd gehouden.

Zaterdag heb ik ook enkele jongeren gesproken in een soort interview. Je hoort dan verhalen over een arme familie die maar geld heeft om bv. één van de zeven kinderen naar school te sturen. Die ene spreek ik dan, en hij/zij is vastbesloten om geld te gaan verdienen, zodat toch enkele andere kinderen ook onderwijs kunnen krijgen. Waren de kinderen in Nederland maar altijd zo blij met de kansen die ze krijgen...

Ik eet 's avonds in het hotel. Hoewel er nergens een kok is in India die beter kookt dan in huize Gollapalli, is het hier ook heel redelijk. Het enige is dat we wat verschil van mening hebben over 'heet' eten. Ze beloven me dat ze het eten niet al te 'spicy' zullen maken. Maar vervolgens is het zo heet als ik thuis nooit krijg. Ik schiet spontaan in de hik, probeer manmoedig door te eten en krijg wat meewarige blikken op me geworpen. Maar lekker is het eigenlijk best wel...
Vandaag (maandag) vertrouwde Deena me toe dat ze 's morgens om half 7 opstaat om een lunch klaar te maken die niet al te 'heet' is, speciaal voor mij. Ik ben zeer vereerd!

Vanmorgen werd ik al vroeg uit bed gebeld door Dexter. Hij vertelde me dat er een opstand is ontstaan omdat er een paar vakbondsleiders zijn gearresteerd. Er zijn rellen in de stad en er zijn ook enkele doden gevallen. Alle scholen zijn gesloten tot nader order, en ons bezoek aan een staatsschool kan dan ook niet doorgaan. Vandaag heb ik daarom opnieuw een training gegeven. Als ik dit schrijf ('s avonds) lijkt de rust weer enigszins weergekeerd. Hopelijk kunnen we morgen de school bezoeken!