Onderweg naar de Filippijnen

Maandagavond en dinsdag

Tijdens het verblijf in het guesthouse heb ik een personal assistant toegewezen gekregen. Een knul van ca. 20 vraagt me elk halfuur: 'any need, sir?' Hij haalt alles wat je maar bedenken kunt, of ik er nu om vraag of niet. Heel zorgzaam wordt een appel in partjes gehakt en voor me neergezet, terwijl hij op afstand toekijkt.
Gisteravond werd bij AMG het Deichmann festival gevierd. Deichmann is een schoenenfabrikant die heel veel werk van AMG heeft gesponsord. De oude heer Deichmann (82) was ook aanwezig met zijn schoondochter. Een happening als deze heb ik nog nooit meegemaakt. Het begint met een massale ontvangst d.m.v. een drumband, waarna de donor-organisaties welkom worden geheten. Een programma van anderhalf uur werd daarna gevuld met allerlei afwisselende programma-onderdelen: volksdans, een sketch, allerlei presentaties van lokale stammen en nog veel meer. Het was allemaal perfect afgewerkt. Aantal bezoekers: meer dan 3000. Iedereen mocht na afloop blijven eten; voor de leerlingen en hun ouders is dit een buitenkansje. Zelf vond ik het allemaal een beetje overdone. Het blijkt echt de cultuur van India te zijn. Vanmorgen heb ik hier open over gesproken met een AMG-manager. Hij begreep me wel en vond de mensen in Nederland 'very calm'. Hij heeft Nederland wel eens bezocht, en ontving uiteraard geen spandoelen, bloemenslingers en een massale ontvangst. Maar toch voelde het warm aan. Wat India betreft is er een spreekwoord voor het ontvangen van gasten: "onze gasten zijn onze goden." Ik heb hier een goed gesprek over kunnen hebben. In een christelijke organisatie mag Christus niet uit het oog verloren worden!
Na een diner met de Deichmann crew heb ik gelukkig weer een goede nacht gemaakt. Daar zag het niet naar uit. Mijn guesthouse-kamer grensde aan een vierbaansweg. Het lawaai wat je de hele dag en nacht hoort, is zoiets als een combinatie van een kermis en de startbaan van een vliegveld. Een paar pillen zorgden dat ik snel wegzakte. Mijn personal assistant maakte me om half 7 wakker. Hij dacht dat ik wel aan koffie toe was...
Vanmorgen ging het festival gewoon verder met presentaties van leerlingen over dingen die ze geleerd hebben. Ik ben er na 10 minuten uit gelopen omdat ik geen tijd wilde verliezen. Er komt dan direct een mannetje op je afgelopen die je helpt bij alles wat je maar wil. Het festival verlaten? Dat kan eigenlijk niet. Maar omdat ik mijn manager ook graag te vriend wil houden, mocht ik per gratie mijn gesprekken hebben.
Dit verslag schrijf ik op het vliegveld van Hyderabad. Na een rit van 6 uur, die begonnen werd met gebed, heb ik een enorme afstand afgelegd over een tweebaans weg. De chauffeur was erg voorzichtig, en dat deed me goed. Ik ben wel een beetje moe op dit moment. Vannacht vlieg ik via Maleisië naar de Filippijnen, waar ik morgenmiddag om 2 uur hoop te landen. Ik ben aan Houten toe! Inmiddels speelt de kerstmuziek. Hebben ze hier eerder kerst dan bij ons? In ieder geval geeft het een beetje moed...