Woensdag in Bogota

Ook deze dag was een geweldige belevenis. We werden met een busje (voor de kenners: zo'n echt DR-busje) hotsend en botsend door de sloppenwijken van Bogota gereden, gevolgd door een beveiligingsauto. Allereerst zijn we naar een school in een heel arme wijk geweest. Daar hebben we enkele klassen en een vakschool bezocht. Ontroerend was het bezoek aan een klasje met kinderen met een handicap. Twee Down-kinderen, twee autistische kinderen, enkele kinderen met hersenbeschadiging en met gedragsstoornis. Totaal 21 kinderen met één docent. In Nederland ondenkbaar. De leerlingen zaten net aan hun prakje, dat ze elke dag op school krijgen. Dan hebben ze tenminste één goede maaltijd, dankzij al die sponsors in Nederland! Het was heerlijk om even een paar kinderen te knuffelen.
Al meermalen hebben we kinderen gezien die in het klasrumoer gewoon op de bank lagen te slapen. Vandaag vertelde een docent dat dit meestal een teken is dat ze te weinig eten en daarom minder energie hebben. Toen het pas gebeurde met een tienermeisje, vertelde ze dat de lunch van gisteren haar laatste maaltijd was...
Er wachtte me nog een verrassing; met mijn tolk Susanna werd ik in een donker hok gestopt, samen met twee leerlingen. We kregen allebei een microfoon voor onze neus en voor ik het wist was ik in een radio-uitzending die in de school werd uitgezonden via de intercom. Zweten, maar ook wel heel leuk. Aan het eind van het interview werd ik gevraagd te bidden voor de school.
Vanmiddag hebben we een technische school bezocht, waar onder meer een bakkersopleiding, een opleiding voor siersmid en een opleiding voor ICT werd gegeven. Mij treft steeds weer de gedrevenheid van de mensen die werken voor onze partnerorganisatie. Ze praten van 's morgens vroeg tot 's avonds laat met passie over hun werk en komen steeds weer met nieuwe informatie. Arme tolk, aan het eind van de dag had ze geen stem meer...
In ieder geval heb ik vandaag weer ontzettend veel geleerd. Ik groet jullie allemaal, vandaag vanuit een zonnig Bogota.